Als je me nodig hebt, zal ik er voor je zijn..
Het lijkt bijna geen toeval als drie vriendinnen van mij afgelopen week in deze situatie terecht komen. Van veraf, soms vanuit andere landen, moeten ze toezien hoe hun vader of moeder de strijd met Corona of een andere levensbedreigende ziekte is aangegaan. Geen omarmingen, kussen of omhelzingen die ze kunnen geven aan de mensen die ze zo lief hebben. Aan hen die ze het leven gaven. Het enige wat ze kunnen doen is afwachten en bidden voor een goede afloop. En daarnaast zijn ze alledrie gestart met het schrijven over hun gevoel, de situatie of het schrijven van brieven aan hun ouders.
Schrijven over je gevoel haalt het verdriet naar boven maar maakt ook de mooie gouden randen zichtbaar. Ik schreef zo beeldend mogelijk over mijn leven en het ziekteproces van mijn vader en haal daar iedere dag nog moed en inspiratie uit. Afscheid nemen zonder kus. Ik heb het niet hoeven doen en ik wens jou als het nodig is ook een liefdevol afscheid toe. Want je ouders hebben je gedragen, je hele leven lang. Daar hoort een liefdevolle kus bij als afscheid.
Dan is echt de tijd gekomen om te gaan. Als ik hem vastpak en bijna niet meer los wil laten, zegt hij met verstikte stem: ‘Bedankt voor alles.’ In een soort automatisme zeg ik terug: ‘Nee, jij bedankt voor alles.’ Ik kom even omhoog en kijk hem aan. Onze ogen zijn nat, van emotie, van moeheid, van het verdriet in de liefde.
– Uit het boek ‘De kracht van liefde’
Wil je lezen welke woorden ik nog meer schreef over mijn jeugd en mijn ouders? Lees hier meer over het boek ‘De kracht van liefde’.
