Dus sprong ik gewoon. En dan niet een kleine sprong, maar best een grote, die diep onder water eindigde. En zelfs ik weet niet waar het naar toe gaat en wat er dan zal gaan gebeuren, maar de lijnen staan er en ik heb vertrouwen. In mezelf en in het feit dat als ik het nodig heb, de ideeën in de juiste vorm zullen verschijnen. Dat het zo mijn hoofd uitspringt. Net zoals de woorden komen als ik begin met schrijven. Zo zal datgene wat ik nodig heb, naar me toekomen. Natuurlijk is het vermengd met doorzettingsvermogen en een doel voor ogen.
Het doet me denken aan een herinnering van lang geleden:
Ik was vijf of zes jaar en mocht met mijn vriendje van de camping mee naar het grote zwembad. Hij sprong in het water, trots, en zwom weg. Op zijn zwembroek het rubberen plaatje A, door zijn moeder erop genaaid. Op mijn bikini zat niets en toch liep ik door. Van het ondiepe naar het diepe. Ik weet nog wat ik dacht: hij was een maand jonger dan ik, dus ik moest zeker kunnen wat hij kon. Dus ik sprong. Vol vertrouwen in mezelf. Het water omsloot mijn lichaam en hoe hard ik ook trappelde, ik kwam niet meer omhoog. En net toen ik het vertrouwen opgaf en de paniek de overhand nam voelde ik een hand en hoorde een stem. “Volgens mij gaat het niet helemaal goed”, en ze trok mij naar boven. Ik greep de betonnen zwembadrand vast en ze tilde me op de kant. “Jij hoort niet in het diepe”, zei de onbekende mevrouw en keek me vriendelijk aan. Door de schrik heen voelde ik hoeveel geluk ik had gehad.
En terwijl ik vanavond deze herinnering opschrijf, emotioneert het me op een heftige manier. Alsof ik nu pas de overeenkomst zie met een paar jaar geleden, toen ik de hand pakte van een jong meisje, in een heftige situatie, die geen uitweg meer zag. De zin die ik toen schreef is nog steeds mijn uitgangspunt:
Want heeft niet ieder kind of mens het recht op een hand die je kunt pakken als het nodig is.
Vandaag komt dit inzicht hard, maar mooi binnen. Die onbekende mevrouw die mijn hand pakte, nu vijfenveertig jaar geleden heeft ervoor gezorgd dat ik iedere keer weer in het diepe kan springen. En met vertrouwen de handen mag vastpakken van honderden vrouwen en mannen, die ik mag inspireren om iets te gaan doen met hun eigen woorden. Allemaal zonder diploma of bandjes, maar met vertrouwen in mijn hand, springen we samen in het diepe.
Want hoe fijn is het om er niet alleen voor te staan, om samen de woorden te vinden die in jou leven en daarmee aan de slag te gaan. Het geeft je vertrouwen, misschien in een tijd dat je wankelt door de situatie waarin je zit, of door het verhaal wat je jarenlang voor waarheid aannam. Hoe mooi zou het zijn als je met meer liefde en aandacht naar jezelf en je omgeving kunt kijken. Om zo met een frisse blik weer op weg te gaan. Je hoofd leeg en je hart gevuld met liefde en inspiratie. Want alleen dan kun je voluit van het leven genieten.
WIL JE MEER INSPIRATIE ONTVANGEN?
Een keer per maand, verstuur ik een nieuwsbrief met creatieve schrijfopdrachten om je te bemoedigen en te inspireren. Ik leer je woorden te geven aan je gevoel en gedachten, en laat je zien hoe je de waardevolle momenten van het leven kunt vastleggen. Het leven staat soms onverwachts voor je deur met iets anders dan wat jij in gedachten had. Ik laat je zien hoe creatief schrijven je in je kracht laat staan en hoe je een moedig leven kunt leven. Meld je hier aan.