Snel lopen we samen naar je kamer. Het licht is gedempt en het kapje op je mond moet je voorzien van de nodige zuurstof. Ik zie de liefde in je ogen als we binnenkomen en je kust ons. Mijn niet-te-breken-mama staat nog steeds rechtop, als een dunne, wendbare, jonge boom waar jij je altijd aan kon vasthouden.
Mijn gedachten gaan terug naar eerder deze week. Met je hoofd lag je in mijn armen, terwijl vijf mensen je op je zij keerden. Ik hoorde ze praten over je, wel met respect maar in de derde persoon. ‘Oh, hij heeft ook weer wat ontlasting.’ Je kreunde, want je had zoveel pijn. De schouders die alles in je leven konden dragen, geven het op en zakken door. “Wat een ellende hè schat.” En door mijn tranen heen zeg ik: “Ja pap, je moet nog even volhouden.” Volhouden, doorzetten, opstaan en weer opnieuw beginnen. Het zijn de symboolwoorden voor jouw leven. Maar hoe lang moet je nog volhouden en hoe vaak is weer gaan staan ‘in een rolstoel’ nog een optie?
Je zegt ons hoeveel je van ons houdt en hoe trots je bent. Al zijn je woorden nauwelijks te verstaan.
We praten met je, houden je vast en zijn samen. Team Koos is groter, maar dit is de kern. Wij, vier mensen waar het allemaal mee begon. Een prachtig gezin en wat hebben we de afgelopen vijf weken als een topteam gewerkt. Je zegt ons hoeveel je van ons houdt en hoe trots je bent, al zijn je woorden nauwelijks te verstaan. De nacht gaat over in de dag. Je kleinkinderen komen erbij. Je grote trots. Je voetballers en je kleine meisje. Ze houden je vast en koesteren je. Inmiddels heb ik al een paar keer gebeld naar Madrid, waar mijn oudste kind studeert. Jouw allereerste kleinkind, waar je ‘kleine schooier’ voor zong, moet ik door de telefoon het nieuws gaan brengen.
Als ik terugkom, ruikt de kamer naar je parfum. Fris gewassen en in een schoon bed lig je daar. Je ademt rustig met je ogen dicht. Ik druk een kus op je voorhoofd en snuif je geur diep in mijn neus. Alsof ik als een hamster voor de winter jouw lucht wil bewaren. Ik ben bang dat ik dat ga vergeten, hoe je ruikt, hoe je voelt. ‘Papa wat moet ik zonder jou?’
Maar een paar uur later, weet ik dat ik nooit zonder je zal zijn. Want zoals je zelf een paar dagen eerder al tegen me zei; “Je zit voor altijd in mijn hart!”
Dag lieve papa..
Wil je het hele verhaal over mijn leven lezen? Neem een kijkje bij mijn boeken. Zo beschrijft ‘De kracht van liefde’ mijn levensverhaal en is het tevens een ode aan mijn ouders, Koos en Joke Alberts.
Heb je zelf het verlangen om je eigen verhaal te gaan schrijven? Ik heb een compleet cursusboek voor je gemaakt met alles wat je nodig hebt om een boek te schrijven waarmee je een transformatie in gang zet voor jezelf en je lezers. Lees hier meer over deze cursus.
